Wie is er bang voor Virginia Woolf?

Juryrapport Theater4Daagse 2004
Geselecteerd door Frans Leenderts
‘Dit bekende stuk van Albee wordt door de groep Graficus zeer boeiend neergezet. De vier acteurs zijn betrokken en hebben veel spelplezier. Er wordt goed gespeeld. Ik heb het stuk meerdere keren gezien, zowel door amateurs als door beroeps, en ik geef deze versie een dikke negen.’

De jury over Wie is er Bang voor Virginia Woolf?
Het is het einde van Wie is er bang voor Virginia Woolf waar we met kippenvel, onze adem inhoudend naar George en Martha kijken, als ze al hun venijn hebben laten varen, als ze uitgeput zijn, als ze niets meer hebben om elkaar mee te treffen, zelfs de wil niet meer…. dat we de mens in zijn hulpeloze naaktheid zien. Wanneer George en Martha beseffen, en daarmee wij, het publiek, dat zij het met elkaar zullen moeten doen. Dat zelfs hun fictieve zoon, waarmee ze zich in hun kinderloos huwelijk hebben laten troosten, dood is. In hun gezamenlijke fantasie, heeft George hun zoon laten verongelukken. Als wraak op Martha die het niet heeft kunnen laten om haar man te vernederen, om de gasten van die avond te verleiden, en bovenal, die tegen hun afspraak in, over hun verzonnen zoon heeft gesproken.

George en Martha’s leven is als het leven van zo velen niet verlopen zoals het in hun dromen zou zijn verlopen. Het kind dat niet kwam, de carrière die niet kwam….. Ze hebben hun toevlucht gezocht, vrij onschuldig eigenlijk, in hun fictieve zoon.

Het zijn vier mensen in een huiskamer die dit drama spelen. Vier mensen die elkaar afmaken met woorden. Geen werkelijke moord en doodslag maar een haarfijn toonbeeld van de wil van de mensen om elkaar te treffen. Beschaafde mensen, die zich niet – net niet – tot lichamelijk geweld laten verlijden. Er wordt eens een fles stukgeslagen, er wordt eens iets te hard aan iemands haar getrokken, maar de pijn zit in die wil om elkaar te treffen. Die ziekelijke neiging om bij angst en zelfhaat de ander te willen vernietigen, vernederen.

Alle vier de personages, alle vier zo verschillend, zijn met liefde vertolkt, vormgegeven. Wat ook een groot compliment is aan de regisseur van deze voorstelling. De vier mensen zijn aan elkaar gewaagd. En we leven met allen van hen mee. Het verhaal van Albee is ons zo bekend, we zagen de film, we lazen het script, maar de vier mensen op het toneel hebben ons dit laten vergeten en ons meegenomen hun huiskamer in, hun leven in en hun pijn werd even de onze. En we zullen niet vergeten hoe George aan het eind van het stuk, het eind van hun liederlijke nacht Martha’s haar streelde terwijl zij hem vroeg: ‘Dus alleen wij twee George?’ ‘Ja, Martha, alleen wij twee.’